ZWARTE DAG

Zaterdag 21 juli 2012 >> Ja, ik weet het even niet meer, is er nou een loopje met mij genomen of niet? Kreeg daarnet van iemand van de verpleging te horen geen post meer te sturen naar Hoofddorp. Ik heb met het versturen van post richting Flor alleen maar geprobeerd met meer dan goede bedoelingen haar een hart onder de riem te steken. Dit bericht geeft me geen goed voorgevoel omtrent het gesprek wat ik samen met mijn begeleider wil gaan voeren met Hoofddorp. Een afwijzing waarschijnlijk. Weet ze dan helemaal niet meer hoe leuk ons contact ooit, voordat dit door toedoen van de ggz verloren is gegaan, is geweest verdorie nog aan toe? Ik ben niet achterlijk, en weet heel goed dat de contactbreuk is veroorzaakt door (ik heb er al zo vaak over geschreven op mijn blog) voor hooggevoelige mensen uitermate destruktief beleid, door haar weg te sturen… Ze verzinnen er allerlei verhalen omheen die niet waar zijn en beschuldigen mij er notabene van dat ik Flor zou hebben weggejaagd van de afdeling. Veel gekker moet het niet worden, en ik ben boos, ontzettend boos…, en verdrietig… Wat doen sommige mensen toch moeilijk, en vraag me toch weleens af of er geen loopje met me is genomen tijdens mijn vorige opname, of anders dat derde personen en eventueel ook Flor zelf toen het idee hadden dat ik te dichtbij kwam. Dit laatste was echter niet de bedoeling, de energie op de afdeling destijds maakte mij vaak wat onrustig in mijn bewegingen, omdat de sfeer op de afdeling niet goed was… In lichamelijk opzicht was ik toen ook erg onrustig om dezelfde reden, maar ook door verkeerde medicatie…

Natuurlijk heb ik er alle begrip voor wat haar is overkomen, die afgrijselijke verkrachtingen die haar zijn overkomen heeft niet alleen haar leven en mogelijk ook haar karakter veranderd (ik hoop voor tijdelijk), een mogelijke hoogstwaarschijnlijke afwijzing brengt ook mij voor langere tijd diep in de emotionele problemen. Dat komt omdat er een diepere zielsverwante verbinding tussen ons bestaat, die Flor blijkbaar niet (meer) inziet, en als zoiets wordt verbroken dan betekent dat een loodzware extra last die gedurende zeer lange tijd van invloed zal zijn op mijn leven en kwaliteit van leven… Dat er een diepere zielverwante binding bestaat is niet alleen iets wat ikzelf haarscherp aanvoel, meerdere mensen zijn daarvan overtuigd. Ik denk dat Flor zwaar beschadigd is geraakt door hetgeen haar helaas is overkomen, een loodzware last die ze met zich meedraagt, en het valt niet te hopen dat dit voor altijd is… Dat zo’n mooie vriendschap daarmee kapot is gemaakt is iets waar ik letterlijk geen woorden voor heb, nee, het valt nauwelijks te verdragen, emotioneel gezien. Het was de mooiste en meest kostbare vriendschap die ik ooit in mijn leven heb mogen ervaren, die me dus blijkbaar niet is gegund. En ik weet nog heel goed alles wat we in die tijd hebben meegemaakt, met alle beelden erbij. Ik ben behalve hevig geemotioneerd evengoed nogal geirriteerd. Andere personen buiten Flor zelf hebben zich er denk ik ook teveel mee bemoeid hoogstwaarschijnlijk. Hoe nu verder? Dit doet ontzettend veel pijn, en het maakt me wanhopig als het gaat om mijn verdere levensloop. Voor mij is dit alles, alle tegenwerking van buitenstaanders en ggz daarbij inbegrepen met betrekking tot de voor zowel Flor als mij mooiste vriendschap ooit, evengoed vanuit een iets ander perspektief bezien een traumatische ervaring geworden….. Nee, niet voor wat betreft Flor en ik hebben meegemaakt, maar iedereen die zich verder overmatig  haar vriendschap met mij hebben bemoeid, mensen met een hart van steen, om het zo maar eens te zeggen. Zo, dit moest er even uit hoor…

Die criminele personen die Flor verkracht hebben, hebben er denk ik ook toe bijgedragen dat Flor een hekel gekregen zou kunnen hebben aan mannen over het algemeen, en dat is jammer, omdat niet iedere man hetzelfde is…. Buitengewoon jammer dat ze zich zo afsluit naar mij toe, misschien ook weer dingen heeft ontkent aangaande de band die wij ooit hadden (net als tijdens de opname in gesprekken met mij en mijn begeleider), het zou me niks verbazen als dit laatste daadwerkelijk zo is. Mensen hebben een totaal verkeerd negatief beeld over mij gekregen, en dat maakt het me alleen maar nog moeilijker om verder te gaan in het leven… Enig idee hoe het voelt als je een zielsverwante verbinding met iemand hebt, en dat wordt meervoudig met een denkbeeldige bijl door midden gehakt? Het voelt alsof je langzaam dood gaat, afsterft van binnen. Mensen nemen het verschijnsel tweelingzielen niet serieus. Aan de andere kant is het zo dat Flor deze zielsverwante binding door hetgeen haar helaas is overkomen niet meer ziet ,niet meer voelt. Kan ze niks aan doen, maar het maakt het de wederhelft wel extra moeilijk. Het is wel heel heel erg verdrietig allemaal voor mij. Ik ben ook bang dat door hetgeen haar is overkomen haar ziel beschadigd is geraakt en geheel of gedeeltelijk los is komen te staan van het lichaam. En vanwege onze tweelingzielenband voel ik dat ook, het verklaart ook radicale veranderingen in haar karakter. Ik hoop dat deze schade te herstellen is, al denk ik niet dat de oplossing ligt in de reguliere geestelijke gezondheiszorg maar in de alternatieve sector. Doch ik hoop dat ik het mis heb…

Een klein lichtpuntje is wel, een energetische band, een tweelingzielenband met iemand hebben is iets, een energie die nooit zal verdwijnen. Er zal altijd een energetische lijn blijven lopen tussen mij en Flor en andersom ook tussen Flor en mij. Ze is zich echter niet meer van dit laatste bewust denk ik…. Mogelijk dat het later allemaal weer bijtrekt, als er weer ruimte komt in haar hoofd, zodat ze weer terugdenkt aan die periode dat we samen, ondanks haar problemen toen, zo’n mooie band met elkaar hadden; een band die wat toevoegt aan het leven wat in een normale vriendschappelijke band niet voelbaar is. Een beetje hoop is er nog wel, maar niet veel meer op het moment. Het kan zijn dat ze er later weer naar terug gaat verlangen… Het is tijdens de opname al vaker gebeurd dat Flor klaagde over het feit dat ik te dichtbij gekomen zou zijn, maar ze verontschuldigde zich later wel  steeds voor die opmerking, omdat het niet zo  was bedoeld. En het idee van te dichtbij komen wortelt denk ik ook in haar bindingsangst, heel kenmerkend voor mensen zoals ook Flor die hooggevoelig zijn. Je wilt wel maar je kunt niet, ofwel, je denkt het niet te kunnen om banden met mensen aan te gaan…..

Flor die toch al zo alleen is realiseert zich niet dat door zich zo afstandelijk, afwijzend en hard op te stellen naar de buitenwereld toe, dat ze het risico loopt andere mensen daarmee te verliezen……

Rob, mijn enigste vriend, iemand met een gedegen HBO achtergrond en heldere kijk op het menszijn, zegt dat het feit dat er problemen zijn in het contact tussen mij en Flor, aan haar ligt. Het is moeilijk te zeggen of ze na hetgeen haar is overkomen weer de oude Flor zal worden. Er blijft evenwel altijd wel een achterdeurtje openstaan voor het geval ze toch weer in de positieve richting zou veranderen in de toekomst. Ze stelde zich de laatste keer dat ik na zeer lange tijd weer eens de moed kon opbrengene om contact te zoeken, wel keihard op richting mij, en dat viel me zwaar tegen… Ik was alleen maar belangstellend hoe het met haar ging. Mijn moeder zegt ook al: ” Jij hebt haar een hele lieve brief geschreven, en hebt niks dan goeds in de zin naar andere mensen toe”. Ik blijf toch hopen dat ze later bijtrekt, mogelijk met een excuus richting mij, want, ondanks alles, ik vind toch dat ze, nu iedere mogelijkheid voor contactlegging weer stelselmatig geblokkeerd wordt, en gezien haar tamelijk harde opstelling naar mij toe, wel zich zou kunnen verontschuldigen hiervoor. Wie heeft haar wijsgemaakt dat ik geen goede invloed op haar zou hebben?  Jullie mensen kennen mij nog niet eens en stellen je ook niet open voor een nadere kennismaking. Dat is…niet eerlijk en niet rechtvaardig ook in dit verband…

De GGZ heeft veel fouten gemaakt, het stukmaken van de vriendschap tussen mij en Flor door ons stelselmatig van elkaar te scheiden, is wel de meest ernstige en kwalijke fout in de lange rij van gemaakte fouten, een pijnsoort die heel diep gaat. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld  in mijn leven als juist nu. En het is vreselijk verdrietig ook te constateren dat ze zo radicaal veranderd lijkt te zijn kwa karakter, al kan ze er dan niks aan doen….

Ik heb er met iemand over gesproken, en de vraag rijst of het, gegeven het bovenstaande, niet zinvol zou kunnen zijn om met behulp van mijn advocaat, een forse schadeclaim (schadevergoeding) in te dienen bij de GGZ. Al kan dit de pijn van het mogelijke verlies van het contact met Flor geenszins verzachten of wegnemen……

Tenslotte, ik vraag me soms toch af in hoeverre het leven nog zin heeft eigenlijk. Maar, is dat niet een begrijpelijke gedachte nu ik weer helemaal alleen ben komen te staan, op Rob na dan, een zware emotionele last met mij meedragend? Deze last is nog zwaarder dan na het op zich al buitengewoon pijnlijke verlies van Peggy, een gemeenschappelijke vriendin van mij en Flor, die in februari 2010 als gevolg van een suicidepoging, kwam te overlijden. Het heeft ongeveer anderhalf jaar geduurd alvorens ik daar enigszins mee kon leven…… Na een leven lang hard werken aan mijzelf toch aanhoudend geconfronteerd te zijn geweest met een metersdikke lijst van tegenslagen, onbegrip en afwijzingen op oneigenlijke gronden, komt dit kapotgemaakte contact met Flor er nog eens bij, de pijnlijkste ervaring ooit in mijn leven. Gegeven dit laatste zijn er weleens van die momenten dat ik me afvraag wat dit leven eigenlijk nog voor zin heeft….. Als je een keer in je leven hebt mogen voelen wat voor een verrijkende ervaring is je tweelingziel te ontmoeten en je wordt vervolgens later geconfronteerd met het vooruitzicht dat die verbinding blijvend beschadigd of verbroken is geraakt dan is dat een buitengewoon pijnlijk en emotioneel gebeuren. Ieder mens heeft immers maar een tweelingziel… Dat is iets wat normaliter ook niet te verwerken is, al beweren sommigen dan van wel…

Ik doe God op mijn blote knieen het verzoek om Flor bij te staan in haar proces, en dat ons contact later weer net zo zal worden als in vroegere tijden, zoals de natuur dat ook heeft bedoeld overigens…..

Het is vanavond niet gelukt om verbinding te krijgen met Hoofddorp. Wat ik ook weleens zou willen weten is of het verzoek geen post meer te sturen afkomstig is van de leiding van de open afdeling in Hoofddorp of van Flor zelf, al dan niet door onbekenden die zich hierin hebben gemengd. Alle post die ik  tot nog toe heb gestuurd is gestuurd vanuit positieve bedoelingen, er zit geen kwaad bij, en hoewel ik dat verzoek wel moet respekteren, het doet me pijn te beseffen dat die beste bedoelingen blijkbaar niet als zodanig worden opgevat en dat daarmee iedere verdere contactmogelijkheid onmogelijk maakt. Het lijkt wel alsof de gevoelsbeleving aangaande mensen bij Flor totaal lam is komen te liggen, en ik hoop voor haar dat dat gaat veranderen in de toekomst. Meerdere mensen hier op de afdeling hier, inclusief mijn persoonlijk begeleider vertelden me vanwege dat contactverbod, dat het hen doet denkt aan Russische  toestanden, alsof we in een dictatuur leven… Wel jammer dat Flor waarschijnlijk een hekel heeft gekregen aan contacten met mannen en zich er totaal voor afsluit. Er zijn, zo lees ik op internet, zelfs situaties bekend dat mensen die in hun leven verkracht zijn geweest op een gegeven moment lesbisch worden.

En ik begrijp die verkrachters ook niet, zo gevoelloos als zij met vrouwen omgaan, het is afschuwelijk. Deze figuren, deze klootzakken hebben in ieder geval het leven  van twee mensen totaal geruineerd, zo lijkt het. En Flor heeft dan gelukkig nog mensen, waaronder haar ouders en haar beide zussen om een en ander mee te kunnen delen, mijn moeder (81)geeft zelf al aan dat  het horen van al die ellende haar weleens teveel wordt vanwege haar leeftijd, en bij mij is het zo dat ik er in wezen helemaal alleen voor sta, en ik heb verder ook geen broers en zussen om nare dingen mee te kunnen delen, veel te weinig mensen die achter me staan. Meer tegenwerking dan medestanders dus in mijn leven, en dat maakt het leven in met name deze periode steeds moeilijker. Alleen op de wereld als het gaat om het verwerken van deze traumatische ervaring. Vriendschap, onvoorwaardelijke liefde, het lijkt wel alsof dat niet voor me is weggelegd in dit leven. Alleen maar tegenwerking en verder niks anders, niks positiefs, niks om naar toe te leven, totaal uitzichtloos. Ik begrijp ook niet waarom een aantal mensen bang voor mij zijn. Ik ben geen monster, maar een liefdevol wezen die al zijn hele leven mensen waar nodig probeert bij te staan, te steunen, maar ook iemand waar je in betere tijden heel veel mee kunt lachen. Ik ben op zoek naar o.a. meer gezelligheid in het leven, en het is zo jammer dat destruktieve externe omstandigheden ertoe geleid hebben dat Flor geen contact meer met mij wil hebben blijkbaar, terwijl we het altijd zo goed met elkaar konden vinden. Een uitzichtloze, perspektiefloze situatie…

Een ding is zeker, wat haar desinteresse voor mij betreft, daar gaat ze, aangezien er levenslang een energetische band tussen ons blijft bestaan als zijnde elkaars tweelingzielen, later heel veel spijt van krijgen. Dat kan ik nu al voorspellen. Ondanks alles zou het dan wel zo zijn, mochten de gedachten en gevoelens weer terugkeren, dat er altijd nog wel een achterdeurtje blijft openstaan voor nieuw contact. Een andere reden waarom ik contact met haar zocht is omdat ik weet dat ze zich erg alleen voelt in dit proces, als een steuntje in de rug… Een beetje gezelligheid en gezelschap in het leven, daar is toch niks mis mee??!!!  Toch vraag ik me af of het verzoek om niet meer te schrijven niet afkomstig is van de afdeling zelf waar zij verblijft, in plaats vanuit haarzelf.

Het zit allemaal niet erg mee, ondanks alle energie en inzet gedurende heel mijn leven om een gelukkig sociaal leven te kunnen verkrijgen, en een onvoorwaardelijke liefde, wat een zeldzaamheid is in onze materialistische, op bezit gerichte cultuur. Zo heb ik enkele jaren geleden mij aangemeld, in de illusie verkerend hiermee mensen te leren kennen, bij een datingsite genaamd Relatieplanet. Dat wil, zo leerde ik na enige tijd, nog weleens helpen, zo werd mij verteld, en het is een ieder ook van harte gegund, dat ze er succes me behalen. Echter, de ervaring van vele mensen leerde me wel dat je, zodra je de leeftijdsgrens van 40 jaar bent gepasseerd, dat de kans van slagen zeer minimaal is, zeker wanneer je daarnaast nog eens het etiket van psychiatrisch patient op je rug geplakt hebt zitten. Dan is de kans op succes vrijwel nihil. Maar het kost me wel 85 euro per jaar. Zonde van het geld denk ik dan… Andere fout die op dergelijke sites vaak wordt  gemaakt dat veel mensen hebben geleerd om, bij het zoeken naar vriendschap of een relatie, bepaalde leeftijdsgrenzen te moeten hanteren, in de illusie  verkerend dat de kans op het vinden van de ideale persoon daarmee het grootst is. En wat als de meest geschikte persoon nu eens boven of beneden die leeftijdsgrenzen ligt? Wat is daar op tegen? De kans op het vinden van een soulmate lijkt me op dergelijke websites ook vrijwel uitgesloten…

Drie jaar geleden ontmoette ik mijn soulmate Peggy, waarmee ik eveneens een hele goede band kreeg. Helaas is Peggy overleden, maar ik weet dat er, toen ik haar had ontmoet op de gesloten afdeling op Spaarnepoort in Hoofddorp, ook toen vreselijk moeilijk over werd gedaan, over ons contact. Het werd eveneens van alle kanten tegengewerkt, het werd ons niet gegund. En nu maak ik iets dergelijks weer opnieuw mee, maar dan op een nog veel diepere manier dan het toen al was….. DIT GGZ BELEID IS NIET RECHTVAARDIG !! Wat hebben mensen toch tegen me in Godsnaam, dat wil ik na al die jaren nu weleens weten verdomme nog aan toe! De twee leukste mensen die ik ooit heb gekend werden door jullie ” deskundigen’  van me af gepakt. Enig idee hoe zoiets voelt. Ik mag dan een man zijn die volgens cultureel bepaalde waarden en normen geen  emoties mag kennen en uiten (iets waar ik een leven lang mee gepest ben), ik ben ook een mens met zo zijn emoties; woede, maar ook heel veel tranen, veel verdriet om een tot nog toe volledig mislukt leven…, dik vier decennia lang… Diep teleurgesteld in de mens…

De wereld waarin we leven is keihard, bikkelhard geworden in deze tijd; een periode waarin mensen geboren onder het sterreteken Vissen kwa mate van diepgang de zwaarste klappen te verwerken krijgen. Dat blijkt dus wel weer… Ergens heb ik ook het voorgevoel dat deze opnameperiode weleens van zeer langdurige aard zou kunnen zijn. Inmiddels  alweer drie maanden, maanden waarin letterlijk alles tegen heeft gezeten, zelfs je beste vriendin die geen contact meer wil. Ik denk dat het pure Angst is, die haar mogelijk ook door ” deskundige” derden is aangepraat, en die door die afschuwelijke ervaringen van haar nog is versterkt ook……. Diep bedroevend allemaal, een schande, en deze woorden neem ik ook niet terug! En de daders, die verkrachters, lopen die nog steeds vrij rond???

Maar ook Flor verdient een beter gelukkiger leven dan ze tot nog toe heeft gehad… Ze vertelde me een keer tijdens de vorige opnameperiode: “Ik ben ongelukkig”. Ja, dat kan ik me levendig indenken. Nu ben ik zelf ook….ongelukkig, wanhopig en teleurgesteld in de mens… En dan kunnen ze me kilo’s medicatie geven, deze lossen de problemen niet op, het is geen duurzame oplossing. Daarvoor is meer nodig, een soort van wonder in mijn leven, een ommekeer van blijvende aard, want zoals het leven nu loopt word ik het zo langzamerhand echt meer dan zat!! Maar ik geloof niet meer in het bestaan van wonderen…

Het is alweer laat, of, zo je wilt, vroeg, en ik kan niet slapen. Kan me eigenlijk ook niks schelen meer…

Mocht het, in afwachting van het komende telefoongesprek met Hoofddorp, toch blijken dat ik al het bovenstaande te somber of te negatief hebben ingeschat, dan bied ik jullie daarvoor mijn oprechte verontschuldigingen aan…….. Graag zou ik ook in contact komen met de zus van Flor die afgelopen week telefonisch contact heeft gezocht met mijn moeder…

Andere mensen hebben me aangeraden geduldig af te wachten totdat de situatie van Flor weer verbetert. Hoewel ik daar weinig hoop meer in heb, zou het initiatief ditmaal van haar kant moeten komen dan, betreffende een nieuw contact. Jammer dat ze nu nog niet kan inzien dat dat wederom iets heel moois kan gaan worden, maar ook jammer dat ze nog niet zover is gekomen om zich  te kunnen focussen op de positieve ervaringen uit het verleden… Maar ik begrijp ook dat dat heel moeilijk is…

Het is voor mij nu de kunst deze en de komende periode door te komen, dat zal niet eenvoudig voor me zijn. Zielepijn is niet iets om luchtig over te denken, deze emotie is nauwelijks te verdragen voor degene die eraan lijdt! Andere mensen kunnen dan makkelijk praten, je medicatie hiervoor voorschrijven, of adviseren om afleiding te zoeken, het blijft toch voor altijd een stempel op je leven drukken in negatieve zin. Ik vind ook dat het in dit kader volkomen terecht is om te zeggen dat het falende en erg onhandige ggz beleid, in combinatie met de nog zwaarder wegende verkrachtingen van Flor, niet alleen haar leven hebben geruineerd, tegelijkertijd ook dat van mij… Ik hoop dat het lot ons verder goed gezind is, en ik zou weleens van een goede en onafhankelijke psychiater of psycholoog willen weten hoe lang zo’n verwerkingsproces van iemand die meervoudig verkracht is, bij benadering duurt. We zijn elkaar denk ik op het verkeerde moment in de tijdsloop tegengekomen, maar misschien krijgen we nog een herkansing over een aantal maanden, en ik denk nog maar liever niet aan de mogelijkheid dat wij elkaar nooit meer zullen zien. Er bestaat wel degelijk zoiets als wat wel de Nieuwe Tijd wordt genoemd, een periode waarin de mensheid weer gezond en gelukkig wordt, een tijd van harmonisering van het huidige gespannen klimaat op wereldniveau. Deze periode begint na 21 december 2012, volgens berekeningen van allerlei religies en andere stromingen. Dat zal een tijd zijn waarin niet langer de Angst de stuwende motor achter alle vormen van negativiteit en aardse problematiek zal zijn, maar een tijd waarin de Angst heeft plaatsgemaakt voor onvoorwaardelijke Liefde…

Mogelijk dat we elkaar dan weer zullen ontmoeten, Flor en ik. En, al vereist dit vooral voor mijzelf wel een hele lange en moeizame adem, ik ben bereid om op haar te wachten in haar ontwikkeling en herstelproces, hopend dat ze zelf aan de bel trekt bij mij als ze weer zin heeft gekregen in een hervatting van ons ooit zo mooie contact. Veel mensen waren in het verleden getuige van ons toen zo enthousiaste en positieve contact, er hebben zich echter teveel mensen met ons bemoeid, wat een hele bezitterige manier is van omgaan met je medemensen! Ik hoop echter dat we weer samen zullen komen. Minder leuke eigenschap van Flor is dat ze sterk de neiging heeft om dingen, gebeurtennissen, gevoelens van welke aard dan ook, te ontkennen naar de buitenwereld toe, terwijl er wel degelijk sprake was van een heel bijzonder en harmonieus verlopend contact! En ook wederzijds… En dit is geen leugen, maar de zuivere waarheid! Wie na het lezen van dit verhaal nog kwade, negatieve gedachten over mij heeft, heeft dit verhaal….en daarmee mijzelf….niet begrepen. Dat zou jammer zijn…

Een andere illusie die onder mensen leeft is dat mijn gerichtheid op Flor een ” obsessieve’ aangelegenheid zou zijn. De werkelijkheid is echter anders, want de drijfveer van deze gerichtheid is juist positief en komt voort vanuit zuiver enthousiasme, gericht op de verdere toekomst, waarin de contactmogelijkheden tussen mij en Flor, veel gunstiger zullen zijn dan voorheen. Wat de natuur zo heeft bedoeld zal ook zo geschieden, dat is een natuurwet. En ik sta in deze overtuiging zeker niet alleen, zelfs mijn begeleider op de open afdeling hier deelt deze overtuiging volledig.

Wie meer wil weten over tweelingzielen raad ik sterk aan hierover eens een boek te lezen bijvoorbeeld. Dat maakt dingen misschien nog wel veel duidelijker!

Maar intussen ben ik wel een erg ongelukkig, eenzaam en onbegrepen mens…..

Een verdrietige en geirriteerde Boudewijn….